YALNIZ OLMAK.
epeydir aklıkmda olan bir mevzunun teferruaatla birlikte fışkırmasını umarak başladım.
"bizler"sosyal kelimesini temelini oluşturan kelime olduğunu düşünmekteyim. elbet bir takım boşluklar var.
"yalnız olmak" söz öbeğide kalan boş kısmı dolduruyor olabilir.bir adam yalnızken önce çevresini izleyerek çevresini öğrenir. bakındığı çevreden kendi boşluğunu görür ve kendinin kapladığı yeri yani kısmen de olsa kendini öğrenir.[ben böyle gözlemledim. ama doğrusunu allah bilir.(bkz ibn-i haldun)]
klasikleşmiş kompozisyon formatında ki gibi bir giriş olduğu için kendimi affedmiyorum.ama olsun vermeye çelıştığım mesaj etkili olmuştur heralde.bizler asla yalnız kalmıyoruz aslında farketmekte zorluk çekiyoruz belki. bir şüphenin oluşturduğu korkunun götünü yalamak suretiyle peşine düşünce öyle sikkero bi durum ortma kusuluyor.
evet bebeğim en temelde ve özetle şunu belirtebilirim ki.. içinde bulunduğumuz toplum bize bir sikim vermiyor vermeyecekte.topluma ne verirse yalnızlığımız onun yarısını alacağız. toplumun bizi sömürüsünü farketmek toplumdan kaçmamıza sevk edebilir(bkz. into the wild). pek bi sikime yaramaz ancak vicdanın orgazm olur.
hiç konuşmayan iki oda arakdaşımda ilham aldığımı belireteyim. tabi ki eddie vedder ve into the wild' n etkisi var ama ekseriyet bu.
