herbir insan benim için farklı diyaralarda tanınmış bir yüz demek. bizler sadece bir boşluğun ürünüyüz. ne yazık kki bize acırım kendime bizler iğrenç bir gariplikle kendi kendimize zarar veriyoruz üstelik zarar verirkende eğleniyoruz.. biz ler hiçiz.
sonu olmayan bir boşluğa atılmış taşlar gibi yuvarlanıyoruz, sağa sola çarpıyoruz. yolumuzu görüyoruz oturuyor ağlıyoruz..
karavan dan insanlarıma binip beni hangi rüzgara götğrecekler bakıyorum.. bu sefer karavan yoldan çıktı hakimiyet bende iken. gitmemesi gereken yerllere gönül rahattlığı ile gidiyor.. kafamın içinde özlem ve muhabbetin azgınlığı. beni her gece yiyip bitiriuor gözlerim kapanmadan uyumak için yatağa girmeye cesaret edemiyorum..
bu boş kafamı tek kurşun kurtarrı mkı ki diye düşünüyorum.. gübdüz okuduğu kitaparta ki iğrenç bilgileri aklıma getiriyor, bir mermi sıkıyorum.. isabet etmiyor ama sıyırıyor. tam on2den vracağım gün için bekliyorum.. bilemedim ama bir garip hissediyorum.. o itici hastalık ta mı oldum ki ne..???
